Dün gece uzun uzun, senden sonra oturdum,
Geçip giden ömrümü, bir de kendime sordum.
Şöyle, döndüm maziye, dostlarımı düşündüm.
Ne kadar dostum vardı, onlarla öyle şendim.
Dostluktu benim için, en güzel şey, inan ki
Onlarla dönüyordu Güneş ve Dünya sanki.
Sonra bir bir azaldı; kimi gönlümü sıktı,
Kimi göçtü dünyadan, kimi vefasız çıktı.
Kimi geldi yanıma, şöhretime ram olup.
Kimi koştu peşimden, cebimden param alıp.
Hepsi baktı yüzüme, sandılar ki, o benim.
Hâlbuki örtüyordu beni, o naçiz tenim.
Bendeki beni gören, ömrümde ilk sen oldun.
Gözlerimden girerek bütün ruhuma doldun.
Yıllar yılı kanayan yaraları bağladın.
Çok gece gözlerimden pınar olup çağladın.
Dudağın, ‘seviyorum seni’ dedi ve senden
İlk kez inandı kalbim, seni seviyorum ben.
Seni seviyorum ben, aldığım her nefeste.
Seni seviyorum ben, içimden gelen seste.
Şarkıları susturdum, mısraları çizdirdim.
Bağrıma kazma ile iki satır yazdırdım.
Tüm insanlar okusun, kuşlar bile uçarken..
Seni seviyorum ben.. Seni seviyorum ben...