Kalbimin kanıyla onu sulardım,
Yeşeren küçücük bir fidan iken.
Gülleri açardı, öper koklardım,
Batsa da tenime ince bir diken..

Bilmedim ki, bir gün sararacakmış,
Terk edip giderken bir başka ele.
O gül ki, dalından ayrılacakmış.!
Gelmezdi hatıra, hayale bile.

Şimdi bir hatıra, o gülden kalan,
Kalbimin içini tırmalayan kök..
İçiyor kanımı halâ, o solan
Gül için, Allah’ım, onu benden sök...