Yıl dokuz yüz altmış sekiz, mart iki.
Kucağımda seni ilk kokladığım.
Allahın lûtfuydun bana inan ki,
Yüreğimde sarıp, hep sakladığım.

Minik yanağından aldığım tadı,
Unutamam asla, ömrüm oldukça.
Sana Şebnem diye verdiğim adı,
Açan her goncada, sevip buldukça.

Seni koklasalar kıskanıyordum.
Ağlasan üzüldüm, seninle güldüm.
Her gün, dünden daha çok seviyordum.
Mutluluğu, seni sevdikçe buldum.

Gönlüm her duyguyu seninle tattı.
Dilimde lezzetim, tatlım ve tuzum.
Sana aşkım hayatımı uzattı.
Sevginle yaşadım, bir tanem kızım.

Şimdi sen, büyüdün, bense yaşlıyım.
Saçlarım ağardı, yıllar geçerken.
Gönlüm senle dolu ve dik başlıyım,
Çocukluğun gözlerimden geçerken.

Hayatımda yine yalnız sen varsın,
Ne kadar büyüsen, anne olsan da.
Sen, hiç değişmeyen taze baharsın,
Kalbim senle dolu, ayrı kalsan da...