Hani, biz kardeştik, el ele birdik ?
Çanakkalelerde savaşa girdik,
Beraber vurulduk, beraber vurduk.
Bizi kim gönülden, gözden ayırdı ?

Kurtuluş yılları ağıt yakarken,
Beraber ağlayıp, çile çekerken,
Kara sabanlarla buğday ekerken,
Bu Vatan toprağı bizi doyurdu.

Kimi çıplak ayak, kimi çarıkla.
Kimi başı çıplak, kimi sarıkla.
Kahpe kurşun değil, bu ayrılıkla
Ciğerini anan, bacın kavurdu.

Omuz omuzaydık, tüfek tutarken.
Aynı siperlerden kurşun atarken.
Bu topraklar için şehit yatarken,
Bizi, bizden başka kimler kayırdı ?

Bil ki; seni, dostuz diye avutan,
Bir zaman, yurdunu bölüp de satan .
Sahte vaatlerle eller uzatan,
Kandığın zalimler ata’nı vurdu.

Bir gün anlasan da belki, geç olur.
İş işten geçince, çâre güç olur.
Düşman gözü doymaz, dâim aç olur.
Ararsın elinle verdiğin yurdu.

Gel kardeş, düşme ki gaflete böyle,
Unuttuğumuz o türküyü söyle.
Elini düşmana açıp da öyle
Aldanma; gel ayır, kuzuyla kurdu.

Uzat ellerini, birlik olalım.
Halaylar çekelim, davul çalalım.
Al bayrak altında kavil olalım.
Bizi içten vurmak, düşmanın derdi.

Gün gelir, bu oyun elbet bozulur.
Yine süngülerle zafer yazılır.
Nice şehitlere makber kazılır.
Kurtuluş yılları bundan da zodu.

Şehidim alnından akan kan için,
Uğruna can verip her yatan için,
Birlik olacağız bu vatan için.
Bu emri, Mustafa Kemal’im verdi…

26-04-2006
Tanburi, Özcan Korkut