Gönlümce oturup, şöyle düşündüm,
Yılların ardında kalan günleri.
Hayâl âlemine, birden taşındım,
Elimle tutacak gibi dünleri.

O zaman, mevsimler hepsi bahardı.
Karanlık değildi geceler böyle.
Dillerde tükenmez şarkılar vardı.
Erilmez değildi yüceler böyle.

Neş’eydi, umuttu, hayat sadece.
Sevilmek de vardı, sevmek de vardı.
Adalar göz kırpar öyle, her gece
Erenköy sahili, ona yanardı..

Konu komşu değil, akraba idik.
Bir bardaktan içer, bir kaptan yerdik.
Bütün insanlarla bir tebâ idik.
Gülerken, ağlarken, hep beraberdik.

Alınca kemanı Annem eline,
Faslı âlem bile başka olurdu.
Hele bülbül, bakmaz âciz hâline,
Ötecek dil bulamaz, kahrolurdu.

Erenköy’den kalan rüyalarla ben,
Hüzünle sabahı ettim, bu gece.
Çaresiz bir hasret, gönlümde tüten.
Bir varmış, bir yokmuş, hayat sadece..