Sevda bahçelerinde bir zamanlar bahardı.
Sevenler, sevilenler o baharda yaşardı.
Ruhlara hayat veren yemyeşil çamlar vardı.
Erenköy bir cennetti, şimdi soldu, sarardı.

Menekşeler, leylaklar, gül kokan bahçelerde
Sevda büyüsü gibi, her köşede, her yerde
Âşıklar söyleşirdi eflâtun gecelerde.
Bülbüller ötmez oldu, şimdi kargalar sardı.

At kestanelerini topladığımız yollar,
Hülyalı bakışlarla birleşen nazik eller,
Nerede konu komşu, sarmaş dolaş o kollar ?
Rum, Ermeni, Musevi, insanlık dostluk vardı.

Özlüyor şimdi ruhum, mâzîdeki köyümü.
Bilmem bendeki tutku, bir hayal mi, büyü mü ?
Tadına doymadığım Kayış Dağı suyu mu ?
Kadrini bilmeyenler çeşmelerini kırdı.

Delikanlılık bitti, nârin kızlar yok oldu.
Erenköy’ün çamları kurudu, bir bir soldu.
Sevda bahçelerinden sadece hüsran kaldı.
Kıyamet koptu sanki, köyümü tufan vurdu..