Anlayacaksın bir gün, belki çok geç kalmadan,
Teker teker ağaçlar kuruyup, yok olmadan.
Denizler kudurup da mor dağları bulmadan,
Aklını al başına, Dünya elden gidiyor.

Mükâfat bil aklını, kullanırsan iyiye.
Verdiğin zarar sana dönerse sorma, niye !
Yakıp yıkıp ormanı, kavruldum çölde diye.
Güvenme göz yaşına, Dünya elden gidiyor.

Senin için mi yalnız, bu Dünya yaratıldı ?
Malın mı ki tapulu, kimden kime satıldı ?
Üç kürekle mezarda bedenin kapatıldı.
İbret al, bak taşına, Dünya elden gidiyor.

Geldiğin günden beri Dünyaya zarar verdin.
Dünya sana verdikçe doymadın, neydi derdin ?
Dedenden kalanları kesmesen şimdi yerdin.
Zehir kattın aşına, Dünya elden gidiyor.

Yaratılmış ne varsa, Yaratan’dan hediye.
Sevgiyle bak çiçeğe, hattâ köpek, kediye.
Bir fidan dik gitmeden, hâtıram olsun diye.
Utan, Allah aşkına, Dünya elden gidiyor.

16-4-2005
Tanburi, Özcan Korkut