Mutluluk veriyordu senle gönlüme bahar.
Tek tesellim diyordum, benim de bir annem var.
İlk defa böyle acı, sensiz gelen ilk bahar.
Özlüyor seni kalbim, nerdesin canım annem?

Baş başa verir senle ne hülyalar kurardık.
Her derde şifa ancak, birlik olur arardık.
Bir bakışla anlaşır, ruhumuzu sarardık.
Özlüyor seni kalbim, nerdesin canım annem?

Kırk dokuz yıl kolunda, sanki hiç büyümedim.
Sanki, bir gün ninnini duymadan uyumadım.
Öyle bir çiçektin ki, kokuna doyamadım.
Özlüyor seni kalbim, nerdesin canım annem?

Her veda edişimde, mini mini ellerin,
Sallanırdı balkonda, arkasından güllerin.
İşitirdim, arkamdan dua eder dillerin.
Özlüyor seni kalbim, nerdesin canım annem?

Anneler günü diye sana koşar gelirdim.
Gözlerin hep yollarda, beni bekler bilirdim.
Ellerini yüzünü öper, mutlu olurdum.
Özlüyor seni kalbim, nerdesin canım annem?

İlk defa sensiz geldi, bu yıl anneler günü.
Ellerim neden bomboş, bir sarabilsem seni.
Arar yaşlı gözlerim, mâzîde kalan dünü.
Özlüyor seni kalbim, nerdesin canım annem?

Gönlüm hiç incinmedi, ömrümce tek kadından.
Şifa buldum sözünden, ellerinden, adından.
Katık ettim gönlüme gönlündeki tadından.
Özlüyor seni kalbim, nerdesin canım annem?

Ziyaretgâhım oldu, bir karış toprak şimdi.
Gönlüm, üstüne düşen bir sarı yaprak şimdi.
Gözyaşımla sulanan kabrin bir uğrak şimdi.
Özlüyor seni kalbim, nerdesin canım annem?

Boş yatağın ve odan, türbe gibi duruyor.
Hâlâ o sıcak sevgin, benliğimi sarıyor.
Kulağımda sesin var, sanki beni arıyor.
Özlüyor seni kalbim, nerdesin canım annem?

Üzülme canım annem, üzülme günler geçer.
Daha kim bilir kimler dünyaya konup, göçer.
Sana biçen azrail, bana da kefen biçer.
Özlüyor seni kalbim, nerdesin canım annem?

Şarkılar söylenecek adınla dilden dile.
Bülbüller öğretecek kabrinde açan güle.
Mum yakacak anneler, başındaki kandile.
Özlüyor seni kalbim, nerdesin canım annem?

‘Bebek Anne’ mezarı nerde, diye soracak.
Bir murad almak için, gelen geçen duracak.
Okunacak dualar, hepsi sana varacak.
Çünkü sen, cennet denen yerdesin canım annem..