Eylülün mehtabı sensiz geçiyor.
Leylekler havada, hepsi kaçıyor.
Kanadı kırılan, bir ben mi kaldım?
Bir hasret ruhuma kucak açıyor.

Sana kanat çırpıp uçabilseydim.
Kara bulutları geçebilseydim.
Bir tatlı bakışla tebessümünü
Hasreti yok edip, görebilseydim.

Seninle olsaydım, elele tutup.
Bütün dertlerimi sende unutup.
Göğsüne başımı akşamla koyup
Kokunu alsaydım, sessizce yatıp.

Gözlerin, yüzüme mehtap olsaydı.
Dudakların değip beni bulsaydı.
Karlı saçlarımı tutan ellerin
Aşkınla tutuşup, tel tel yolsaydı.

Ya mehtap ışıksız, ya ruhum cansız.
Hasretin tutuşan bir kor, amansız.
Yokluğun belli ki, damarlarım boş,
Kalbim çalışmıyor, duruyor sensiz...