Bir fırtına esiyor yüreğimde, yanarak
Alev alev büyüyor bu akşam, çaresizim.
En yakın bildiğime, sevda ile kanarak
Bir ömrü neden verdim ve şimdi kimsesizim.

Ben isteyip yazmadım, eğer böyleyse kader.
Yıllarca bir ümitle, belki değişir diye
Bekledim, hiç yakamı bırakmadı ki keder.
Tam mutlu oldum derken yakıp, yıkan hediye.

Elimle yeşerttiğim fidanlar bir bir soldu,
Bir yaprağı dökülse, gönlümden üzülürken.
İçimdeki fırtına, tüm yaprakları yoldu.
Yağmura ne hacet var gözümden süzülürken.

Zaman çabuk geçiyor, bir daha geri gelmez.
Belki de son gemi bu, sevgimi alıp giden.
Dönüşü olsa bile, bekleyen yolcu bilmez.
Sevmek; yaşamak veya ölüme olur neden...