Bilmem zor olan neydi, bir yuva kurmak için?
İki ağaç çatıp da bir çivi vurmak için.

Her şey güzel başladı, sevgi harcı karıldı.
Gece gündüz demeden, iki gönül yoruldu.

El ele, kucak kucak, dudak dudak taşındı.
Bıkmadan gide gele uzun yollar aşındı.

Birkaç kiremit kaldı, çatıyı kaplamaya
Derken, bulutlar yağmur başladı toplamaya.

Yuvamızın üstünü kara kara sardılar.
Bir tufan, bir yıldırım, aşkımızı vurdular.

Her şey yanıp yıkıldı, gönül kıran söz gibi.
Bilmem, nazar mı değdi, sanki bir kem göz gibi.

Bin türlü hayal vardı, o yuvanın içinde.
Sevgiyle döşenmişti ve bambaşka biçimde.

Şimdi bir harabeye hayat vermek kolay mı?
Bir sözle yıkıp, sonra kalbe girmek kolay mı?

Gözlerim ufka dalmış, simsiyah akşam indi.
Hayal âlemindeyim, yine yalnızım şimdi...